ՃԱՆԱՊԱՐՀ Բարակ ուղին սողալով , Ոտի տակին դողալով , Ճամփի ծայրին բուսել է Կյանքի ծառը շողալով : Ի՜նչ լայն սիրտ է, որ ունի Այս ճանապարհն Անհունի․․․ Մարդու, բույսի, գազանի Եվ թևավոր թռչունի :
Ձյունապատ լեռներ ու կապույտ լճեր։ Երկինքներ, որպես երազներ հոգու։ Երկինքներ, որպես մանկական աչեր։ Մենակ էի ես։ Ինձ հետ էիր դու։ Երբ լսում էի մրմունջը լճի Ու նայում էի թափանցիկ հեռուն – Զարթնում էր իմ մեջ քո սուրբ անուրջի Կարոտը այն… Continue Reading →
Հայաստան ասելիս Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են, Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են, Չգիտեմ ինչու է այդպես: Հայաստան ասելիս շրթունքս ճաքում է, Հայաստան ասելիս հասակս ծաղկում է, Չգիտեմ ինչու է այդպես: Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են, Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են,… Continue Reading →
© 2024 Մարիամ Աբրահամյան — Powered by WordPress
Theme by Anders Noren — Up ↑